More Blues Festival (Dag 3) Festival Pasta & Blues Zottegem (19-09-2021) report & photo credits: Marcel info club: More Blues info band: Fifties Fever - John Mary Go Round - Jan de Bruijn Band - Mississippi Als Stars XXL - Joost de Lange © Rootsville 2021

Ondertussen waren we al aan de laatste dag beland van deze Zottegemse driedaagse en alweer stond er een pak schoon volk op het programma. Er werd dan ook vroeg gestart, dus diende ik tijdig te vertrekken om zeker niets van het gebeuren te moeten missen. Zo gezegd zo gedaan, dus wijlen weg richting Pasta & Blues.

Pal op de middag mochten de “locals” van Fifties Fever deze derde dag in gang trekken. Fijna band die er waarschijnlijk onmiddellijk de vlam zou in steken. Ik had de band gezien op het Stekense R&B Festival in 2018 en had toen al genoten van hun swingende performance. De band neemt je mee naar de tijd waarin de mannen galant waren, de vrouwen onweerstaanbaar en de muziek onovertroffen! Ze staan garant voor swingen en jiven op onvervalste rock 'n roll, twist, swing en een portie surf! Hell yeah baby!!

Muziek van Wanda Jackson, Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Chuck Berry, Fats Domino en vele andere legendes passeren de revue. Een treffer om te openen en er een goede sfeer in te brengen. De band bestaat uit nieuwste aanwinst, de jonge Gemma Braeckman, aan de double bass, Jochen op gitaar en de rest zijn allemaal dames, yep, u leest het goed. Nele aan de drums, Hilde vocals en toetsen. Niet direct een samenstelling waar men zich aan verwacht. Redelijk onchristelijk uur om van start te gaan en er was dus ook weinig volk aanwezig.

De bandleden lieten het niet aan hun hart komen, gaven van jetje en brachten ons terug in de tijd van de “Happy Days”. Bijwijlen dacht je “The Fonz” zomaar zou komen opduiken. ‘Let’s Have A Party’, ‘Blue Suede Shoes’, ‘Jambalaya’, ‘Do You Love Me’om er maar enkelen op te noemen. Bij ‘Great Balls Of Fire’ verscheen een vuurspuwer ten tonele en werd de show compleet. Met andere woorden een dikke portie “feelgood music” en iedereen wakker op deze zondagmiddag. Well done !

Met John Mary Go Round zou al uit een ander vaatje worden getapt. Michel Brasseur is de echte naam van deze, mijn totaal onbekende gitarist. De man gaat echter terug naar de echte roots van de blues met zijn cigar box guitars. Dit solo project kwam tot stand na een reis door het zuiden van de VS, waar hij voor de eerste maal de kans kreeg om op een cigar box te spelen en waar hij ondertussen sinds 2016, mee op de proppen komt.

Raar dat we dan ook van de man nog nooit iets hebben gehoord. Pure “return” naar de roots van de blues, en laat dat nu mij dada zijn... De zang van John Mary klinkt ruig en rauw en zijn speelstijl doet denken aan wijlen RL Burnside of Junior Kimborough. ‘Take A Ride’, ‘Old Friend’, ‘I Was Born In The Country’, weerspiegelen het beste, wat de stijl van Michel Brasseur is. Hij waagt zich ook met verve aan een schitterend herwerkte versie van ‘Sweet Dreams’ van Eurythmics, dat in deze stijl een totaal andere dimensie krijgt. Eeen fijne versie van ‘Dust My Broom’, ‘I Wanna Hear’ en ‘I Remember My Days’ brachten ons naar het einde van deze gig. Voor mij een geweldige ontdekking deze man !

Met het Jan De Bruijn Trio, had de Morre alweer een muzieklegende uitgenodigd. Iedereen kent Jan De Bruijn als een geweldige muzikant. Roots blijft de rode draad in zijn muziek, autobiographische nummers aangevuld met wat gekende covers die geregeld aanschurken bij country en jazz. Eindelijk was het trio met vier , want Pieter Van Bogaert (toetsen) was blijkbaar ook meegekomen. Verder wordt Jan vergezeld door Pieter Doms aan de drums en Carlo Van Belleghem op bas

Met ‘Trouble In Mind’ en ‘Nobody’s Fault But Mine’, wisten we al welke richting we uitgingen. ‘Rainy Days In Georgia’ gaf ons al de kiekenboelen, man, wat een stem heeft die Jan! En wat een muzikanten. Schitterende ritmesectie en de klanken die Pieter uit zijn Hammond toverde, klonken hemels op deze zondagmiddag. Tijd ook van wat eigen werk zoals het uit de nieuwste cd afkomstige ‘You Ain’t The World To Me’. Met ‘Stormy Monday’ werd alweer een parel in het publiek gegooid en iedereen kon daarop meezingen met Sam Cooke’s ‘Bring It On Home’. Met ‘The River’ en een fantastische versie van ‘People Get Ready’ van Curtis Mayfield, werd op gepaste wijze afscheid genomen van een zeer dankbaar publiek, die het viertal een meer dan verdiende staande ovatie bezorgde. Een bisser werd ons deel en hierbij werd een ode gebracht aan Blue Blot en wijlen Luke Walker Jr met ‘Who Is He’. Dit optreden was er eentje uit de duizend !

Op het laaste moment werd nog een extraatje aan het programma toegevoegd met het Dissidence Blues. Het vergde wat opzoekwerk op het web want ik had hiervan nog nooit gehoord. Het blijkt een nieuw trio project te zijn met Geneviève Dartevelle (harmonica en digidiroo), Patrick De Schuyter (zang, gitaar, dobro en banjo) en Barry Nees (bas).

Ze brengen blijkbaar herwekte versies van oude en hedendaags bluesklassiekers. Sinds juni hebben ze blijkbaar ook een cd uit met als titel “Ydaki Blues”, benieuwd dus naar het eindresultaat. Drie goede muzikanten maar een beetje op de verkeerde plaats op het programma. Niet makkelijk om je ding te doen als je het niveau van Jan de Bruijn moet proberen overtreffen. Maar ze deden meer dan hun best met een aangename blues. ‘Mississippi Blues’, ‘Beaumont Lafayette’ en ‘Alabama Train’ werden richting publiek gestuurd.

Mooie stem, coole bas en Geneviève heeft talent op de harp, dat is al langer dan vandaag geweten. Er werd zelfd een digidiroo bovengehaald wat toch een speciale kleur gaf aan de gebrachte bluesnummers. Best overtuigende prestatie van dit nieuwe trio, die het zeker niet makkelijk had na de prestatie van Jan De Bruijn.

Iets wat tot hiertoe ontbrak was bluesrock. Geen nood voor de liefhebbers want hier was de Joost De Lange Band. Een must voor wie het iets harder en steviger mag zijn. Dit power trio bestaat natuurlijk uit frontman Joost de Lange himself  (zang en gitaar), Mitchell Goor (bas) en Ramses Donvi (drums). Verwacht u aan een mix van Hendrix, Gallagher en SRV, maar ook veel eigen werk dat duidelijk is geïnspireerd door voornoemde heren. Een ding is zeker, het zal er stevig aan toe gaan.

En dat het stevig was. ‘Driftin Away’ en ‘Dreams’ werden het publiek ingeslingerd. Beide songs afkomstig uit de nieuwste cd ‘Lonesome Wolf’. De Lange is een gitaarslinger en perste alles uit zijn instrument. Hij weet zich ook geruggensteund door een stevige ritmesectie en de stijd deed inderdaad bijwijlen denken aan de ongenaakbare Rory Gallagher. We kregen dan ook ‘A Million Miles Away’ gepresenteerd. Mij dada zal het nooit worden dit soort muziek, maar Joost en zijn cornuiten kweten zich van hun taak zoals het hoorde. Voer voor

Dit schitterende muziek weekend wordt afgesloten door de bende van de Missy Sippy, met de Missy Sippy All Stars XXL. Duidelijk een grote bezetting en dan denken wij hierbij aan Tim De Graeve aka Tiny Legs Tim, Frederik Van den Berghe,  Karel Algoed, Natan Goessens, Leander Vandereecken, Simon Raman, Lajos Tauber, Tom Eylenbosch, Matis Cooreman en Olivier Vander Bauwede. Een goed gevuld podium mijn gedacht, maar vooral eentje met heel veel talent. Voorwaar een waardige afsluiter van de editie.

Vooraleer deze gasten van start gingen , moest de Goes nog maar eens al zingend zijn “liefde” betonen voor de Filip zijn dochter en alweer op zijn eigenste humoristische manier. Dan was het tijd voor de Genste apotheose. Allemaal te samen op het podium was onmogelijk, dus werd er geregeld van bezetting veranderd en ook de zang ging over van Tiny Legs Tim, naar Simon Raman of Olivier Vander Bauweede.

De “wolfpack” van de Missy Sippy brengt Kwaliteit met hoofdletter. Stuk voor stuk toppers van muzikanten die ons dingen brachten als ‘ I Believe’, ‘Don’t You Know’, ‘Don’t You Mind people Grinning In Your Face’ of ‘Ride Through The Rain’. Alles lijkt zo simpel als je die gasten hoort spelen en hun blues komt uit de buik en komt van de bovenste plank. Ik moet denken aan de reclame van een bepaald soort bier, dat zeker en vast voor al deze youngsters van toepassing is: “Vakmanschap is meesterschap’” en deze beide zaken hebben de mannen in overvloed. Dit is Belgische topklasse !!!

Bij deze viel dan ook het doek over de editie van More Blues. Moe mar zeer voldaan. Een editie met veel zon en schitterende muziek. Genoten van de blues en Goes’ uitleg bij het Fili Pili Songbook. Rest mij nog enkel te zeggen: Dikke merci Filip en dikke merci aan de crew die alles heel smooth heeft laten verlopen op deze driedaagse. Tot volgend jaar zou ik zo zeggen !!!

Marcel